smierc-to-ja

wlasciwie dzis sie zszokowalam... dzien jak co dzien, nieco obolala wyszlam na dwor, szlam jak polamaniec. spodkalam dwoch kumpli... darka i mariusza... mariusz to najlepszy przyjaciel mojego faceta... jest nietypowy z charakterku, ale da sie lubic. pierwszego szoka przezylam gdy zaproponowal bysmy we trojke poszli do mnie. no to poszlismy... chwile posiedzielismy gadajac o bzdurkach i poszli... ja zostalam, juz nie mialam sily wychodzic... pojawili sie na gg. pogadalam z nimi :). w pewnym momencie zapytalam mariusza czy mnie nie lubi... odpowiedzial, ze lubi i... albo ktos tu kogos oklamuje, albo ja nic nie jarze. w koncu to on namawial mojego faceta by ze mna zerwal, w koncu to on rozmysla gdzie by tu mnie wyslac by mogli spokojnie popic... wiec? jak to z tym lubieniem jest? zszokowal mnie na maska... ah ci faceci...

zadzwonilam do niego... milo bylo uslyszec jego glos... glos pelen wiary w lepsze jutro. naprawde mi to pomoglo, pomimo cierpienia jakie wspomnienia powoduja... byc moze nie bedzie tak zle, byc moze bedzie nawet calkiem cudownie... zapragnelam sie do niego przytulic, przestalam bac sie jego przyjazdu. zaczelam wierzyc... byc moze wiara ta nie bedzie stabilna i nie bedzie dlugotrwala, ale wierze i na tym to wszystko polega. moze go niedlugo zobacze... mam nadzieje...

w sumie to nie wiem co napisac... moze cos potem dodam, jesli zadzwonie do mojego faceta...

jaka jestem? sama juz nie wiem... znajomi juz mnie nie poznaja, ja sama sie sobie dziwie... "musisz byc bardzo zakochana, skoro zgodzilas sie na taki zwiazek", no tak zgodzilam sie, ale... nie uwazam siebie za osobe zakochana. moze na poczatku bylam zauroczona, ale jak to sie mowi, to trwalo do pierwszego "piwa"... teraz za bardzo pod wzgledem picia mu nie ufam. czy to zakochanie? a moze zamilowanie do tragedii? co bedzie nastepne? niechciane dziecko? boshe wszystko jest takie smieszne... ostatnio przyjrzalam sie swoim zwiazkom i... doszlam do wniosku, ze kazdy jeden jest dziwniejszy... ohp, skin, alkoholik... mieszanka niezla, bede miala co w przyszlosci opowiadac (wnokom, albo kotom, jeszcze nie wiem ;)). moze to chamskie, ale teraz to wszystko biore na dystans. slysze od niego "kocham cie" i bagatelizuje te slowa, olewam, nie odpowiadam na nie... wlasciwie zastanawia mnie jedno... jak to jest, ze faceci tak szybko sie zakochuja? i to odrazu na smierc i zycie? ehhh oni czesto nie zdaja sobie sprawy z tego co mowia... dystans... miedzy nami jest dystans. nie moge nawet przestac go podejrzewac, bo jesli uspie swoja czujnosc on wykorzysta to... juz raz tak zrobil...

zabawne ale jestesmy razem ponad miesiac... i takie problemy....

wydawalo by sie, ze wszystko jest takie proste... jak na filmach amerykanskich... spotykacie sie, zakochujecie (idziecie do lozka) i love na cale zycie zapewniona. boshe... czy nie bylo by to zbyt nudne? a jednak... ogladajac takie scenki zastanawiam sie czemu zycie nie moze chodz w minimalnym stopniu byc tak latwe... no ale coz... u mnie to wyglada tak... zakochalam sie... zerwalam (do dzis niektorzy zastanawiaja sie dlaczego... powod... moze z biegiem czasu potrafilabym go zinterpretowac, ale nie chce... poprostu koniec i tyle), pozniej byl ten drugi (ehhh szkoda, ze nie ma tu fragmentu o nim, zniknal....) on zerwal (a ja nie walczylam-bo po co?). no i teraz przechodzac do senda sprawy, czyli porownujac obecny zwiazek do opisu filmu... spotkalismy sie, zauroczylismy soba (by bylo bardziej dramatycznie on wyjechal), jak przyjechal (na 3 dni) nocowalam u niego (zero seksu zaznaczam), potem znow wyjechal, wrocil, problemy, wyjechal, a teraz czekam... strasznie to odbiega od opisanej scenki, nieprawdaz? nie dosc, ze nic nie gwarantuje (bo szanse sa naprawde niewielkie) milosci na cale zycie, to w dodatku czesc znajomych ma mnie za nimfomanke (zeby nie napisac gorzej- dziwke), bo nocowalam u faceta (normalnie straszne, koszmar, jak moglam, powinnam za kare na kolanach do czestochowy isc...). ludzka wyobraznia nie ma granic...